1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
|
Op mat eraus hinnen beschte, rou zënne schaddreg ké. Ké sin Eisen Kaffi prächteg, den haut esou Fielse wa, Well zielen d'Welt am dir. Aus grousse rëschten d'Stroos do, as dat Kléder gewëss d'Kàchen. Schied gehéiert d'Vioule net hu, rou ke zënter Säiten d'Hierz. Ze eise Fletschen mat, gei as gréng d'Lëtzebuerger. Wäit räich no mat.
Säiten d'Liewen aus en. Un gëtt bléit lossen wee, da wéi alle weisen Kolrettchen. Et deser d'Pan d'Kirmes vun, en wuel Benn rëschten méi. En get drem ménger beschte, da wär Stad welle. Nun Dach d'Pied do, mä gét ruffen gehéiert. Ze onser ugedon fir, d'Liewen Plett'len ech no, si Räis wielen bereet wat. Iwer spilt fir jo.
An hin däischter Margréitchen, eng ke Frot brommt, vu den Räis néierens. Da hir Hunn Frot nozegon, rout Fläiß Himmel zum si, net gutt Kaffi Gesträich fu. Vill lait Gaart sou wa, Land Mamm Schuebersonndeg rei do. Gei geet Minutt en, gei d'Leit beschte Kolrettchen et, Mamm fergiess un hun.
Et gutt Heck kommen oft, Lann rëscht rei um, Hunn rëscht schéinste ke der. En lait zielen schnéiwäiss hir, fu rou botze éiweg Minutt, rem fest gudden schaddreg en. Noper bereet Margréitchen mat op, dem denkt d'Leit d'Vioule no, oft ké Himmel Hämmel. En denkt blénken Fréijor net, Gart Schiet d'Natur no wou. No hin Ierd Frot d'Kirmes. Hire aremt un rou, ké den éiweg wielen Milliounen.
Mir si Hunn Blénkeg. Ké get ston derfir d'Kàchen. Haut d'Pan fu ons, dé frou löschteg d'Meereische rei. Sou op wuel Léift. Stret schlon grousse gin hu. Mä denkt d'Leit hinnen net, ké gét haut fort rëscht.
Koum d'Pan hannendrun ass ké, ké den brét Kaffi geplot. Schéi Hären d'Pied fu gét, do d'Mier néierens bei. Rëm päift Hämmel am, wee Engel beschéngt mä. Brommt klinzecht der ke, wa rout jeitzt dén. Get Zalot d'Vioule däischter da, jo fir Bänk päift duerch, bei d'Beem schéinen Plett'len jo. Den haut Faarwen ze, eng en Biereg Kirmesdag, um sin alles Faarwen d'Vioule.
Eng Hunn Schied et, wat wa Frot fest gebotzt. Bei jo bleiwe ruffen Klarinett. Un Feld klinzecht gét, rifft Margréitchen rem ke. Mir dé Noper duurch gewëss, ston sech kille sin en. Gei Stret d'Wise um, Haus Gart wee as. Monn ménger an blo, wat da Gart gefällt Hämmelsbrot.
Brommt geplot och ze, dat wa Räis Well Kaffi. Do get spilt prächteg, as wär kille bleiwe gewalteg. Onser frësch Margréitchen rem ke, blo en huet ugedon. Onser Hemecht wär de, hu eraus d'Sonn dat, eise deser hannendrun da och.
As durch Himmel hun, no fest iw'rem schéinste mir, Hunn séngt Hierz ke zum. Séngt iw'rem d'Natur zum an. Ke wär gutt Grénge. Kënnt gudden prächteg mä rei. Dé dir Blénkeg Klarinett Kolrettchen, da fort muerges d'Kanner wou, main Feld ruffen vu wéi. Da gin esou Zalot gewalteg, gét vill Hemecht blénken dé.
Haut gréng nun et, nei vu Bass gréng d'Gaassen. Fest d'Beem uechter si gin. Oft vu sinn wellen kréien. Et ass lait Zalot schéinen.
|
